Nog geen jaar geleden begon ik aan de deeltijdopleiding tot TPRS docent. Een van de ideeën van TPRS is dat de hersenen zelf de grammaticale patronen zullen gaan ontdekken, zolang de input begrijpelijk is en veelvuldig aan bod komt. Ondanks alle succesverhalen uit de boeken en filmpjes, kon ik me toch moeilijk voorstellen dat dat echt mogelijk was.
Totdat ik bij een groep de eerste persoon enkelvoud had toegevoegd aan de al behandelde derde persoon. En dat ook nog in de verleden tijd! Het verhaal waar we al twee lessen mee bezig waren, moest nu toch echt een keer omgezet worden naar de ik-vorm, vond ik.
Dus van alle werkwoorden uit het verhaal liet ik de juiste vervoeging zien op het bord. En ik benadrukte aan de groep dat ze het echt niet allemaal hoefden te onthouden, zolang ze maar een beetje konden zien hoe de ik-vorm er nu uit ziet. En spontaan gingen de cursisten ook andere werkwoorden vervoegen in deze vorm, omdat ze inderdaad het patroon herkenden! Vervolgens vroegen ze zelf naar de tweede persoon enkelvoud. Ik gaf ze 1 voorbeeld en zelf kwamen ze met de andere werkwoorden waarmee het plaatje compleet was. Toen ontdekten ze dat ze echt gesprekken met elkaar konden voeren.
Ik heb ze lekker laten converseren; de rest van het verhaal komt de volgende keer wel weer aan bod. Wat een openbaring! Wanneer had jij zo’n mooi moment in je lessen?